[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Eliasza, Elizeusza i Daniela, jednak są także inne. Jedno z takich nadnaturalnych wydarzeń
zostało opisane w Księdze Jozuego, w rozdziałach 5. i 6. Zamiast zaatakować Jerycho,
wojsko izraelskie postępowało za Bożym nakazem i maszerowało dookoła miasta, dmąc w
trąby. Po tygodniu powtarzania tej procedury Izraelici wznieśli gromki okrzyk, a mury
Jerycha po prostu padły im do stóp". Współczesne wykopaliska archeologiczne wykazały,
że mury Jerycha faktycznie wywróciły się na zewnątrz - co jest bardzo dziwne, ponieważ
zazwyczaj mury załamywały się do wewnątrz pod naporem atakujących.
553. Runo Gedeona. Jeszcze inny cud opisano w rozdziale 6. Księgi Sędziów. Gedeon,
wybrany przez Boga na przywódcę wojsk izraelskich, prosił o znak, który wykazałby, że Bóg
naprawdę stoi po jego stronie. Położył na ziemi owcze runo i zostawił je na noc, prosząc
Boga, by o świcie było ono mokre, podczas gdy ziemia dookoła będzie sucha. Bóg uczynił
zgodnie z prośbą Gedeona. Kolejnej nocy Gedeon ponownie położył runo na ziemi i poprosił,
by pozostało ono suche, nawet jeśli ziemia dookoła będzie mokra. Bóg ponownie go wysłu-
chał.
554. Karmiony przez kruki. Zapowiedziawszy suszę, prorok Eliasz ukrył się wąwozie
potoku Kerit. Pierwsza Księga Królewska w rozdziale 17. podaje, że Bóg przysyłał każdego
dnia kruki, które dostarczały prorokowi chleba i mięsa, podtrzymując go przy życiu w tym
ciężkim czasie.
555. Rozmnożenie mąki i oliwy. Eliasz udał się w czasie suszy do pewnej wdowy
mieszkającej w Sarepcie Sydońskiej i poprosił, by upiekła dla niego placek, lecz kobieta
odpowiedziała, że wraz z synem są bliscy śmierci głodowej. Eliasz powiedział jej, by mimo
wszystko upiekła mu placek, a kiedy to uczyni, jej dzban z oliwą i naczynie z mąką nigdy się
nie opróżnią. Biblia opisuje (lKrl 17, 15-16), że potem naczynia te w cudowny sposób
napełniały się codziennie na nowo.
556. Wskrzeszenie syna wdowy. Kiedy umarł syn wdowy z Sarepty, Eliasz wziął go w
ramiona i zaniósł do pokoju na górze, a następnie prosił Boga: O, Panie, Boże mój! Błagam
Cię, niech dusza tego dziecka wróci do niego!" (lKrl 17, 21). Bóg przywrócił chłopca do
życia. Była to zapowiedz cudu, jakiego kilka wieków pózniej miał dokonać Jezus Chrystus,
wskrzeszając Aazarza (por.J 11).
557. Ogień na Górze Karmel. Jedna z najbarwniejszych historii Starego Testamentu została
przedstawiona w rozdziale 18. Pierwszej Księgi Królewskiej. Był to pojedynek Eliasza z 450
prorokami Baala. Umieściwszy byka na ołtarzu ofiarnym na szczycie Góry Karmel, Eliasz
wezwał proroków Baala, by sprowadzili z nieba ogień, który pochłonąłby tę ofiarę. Gdy im
się to nie powiodło, szydził, sugerując, że być może ich bóg zasnął albo udał się na
wycieczkę. Następnie Eliasz nakazał oblać byka i ołtarz czterema dzbanami wody, wystąpił
na przód i odmówił krótką modlitwę: O Panie, Boże Abrahama, Izaaka oraz Izraela! Niech
dziś będzie wiadomo, że Ty jesteś Bogiem w Izraelu, a ja twoim sługą...". Nagle spadł z nieba
ogień i pochłonął ofiarę. Wówczas obserwujący to wydarzenie lud padł przed Bogiem na
twarz, potem na rozkaz Eliasza schwytano fałszywych proroków, a on ich wszystkich
pozabijał.
558. Rydwany ognia. W rozdziale 2. Drugiej Księgi Królewskiej napisano, że Eliasz nie
umarł, lecz został zabrany do nieba na ognistym wozie ciągniętym przez ogniste rumaki.
Takie same rydwany pojawiły się również pózniej w życiu Elizeusza, kiedy usiłowały go
pojmać wojska aramejskie. Choć sługa Elizeusza bał się o jego życie, Bóg otworzył mu oczy i
ujrzał, że są otoczeni rydwanami ognia przysłanymi przez Boga. Mało tego! Elizeusz poradził
sobie z całą nieprzyjacielską armią, gdyż Pan Bóg wysłuchał jego prośby i wszystkich
żołnierzy aramejskich dotknął ślepotą.
559. Oliwy w bród. Gdy pewna wdowa poprosiła Elizeusza o pomoc w spłaceniu długów,
prorok polecił, aby poprosiła swoich sąsiadów, by oddali jej puste baryłki po oliwie.
Zebrawszy naczynia, kobieta miała przelać do nich oliwę ze swojego dzbanuszka. Lała i lała,
a oliwa cudownie się rozmnażała, aż wszystkie baryłki wypełniły się po brzegi. Wówczas
wdowa sprzedała tę oliwę i mogła spłacić swoich wierzycieli (2Krl 4,1-7).
560. Wskrzeszenie syna Szunemitki. Pewna bezdzietna kobieta udzielała Elizeuszowi
gościny, przygotowała dla niego izbę i zapewniała mu posiłki. Elizeusz zapowiedział, że za
rok o tej samej porze będzie miała syna. Tak też się stało, lecz chłopiec kilka lat pózniej
zmarł. Biblia opisuje (2Krl 4), jak Elizeusz udał się zobaczyć ciało chłopca, położył się na
nim i przywrócił go do życia.
561. Nakarmienie tłumów. Elizeusz wziął 20 bochenków chleba jęczmiennego i nakarmił
nimi 100 mężczyzn. Według Drugiej Księgi Królewskiej (4, 42-44) Bóg rozmnożył chleb tak,
że każdy najadł się do syta i pozostały jeszcze resztki. Również Jezus dokonał podobnego
cudu, jednakże nakarmił aż 5000 osób, jak relacjonuje Ewangelista Mateusz (Mt 14).
562. Naaman uleczony z trądu. Kiedy Naaman, dowódca syryjskiej armii, zachorował na
trąd, żona poradziła mu, by udał się po pomoc do Elizeusza. Prorok nakazał Naamanowi
siedmiokrotnie wykąpać się w rzece Jordan. Mimo powątpiewania, Naaman wykonał
polecenie proroka i cudownie ozdrowiał. W Piśmie Zwiętym (2Krl 5,15) zapisano jego
reakcję: Oto przekonałem się, że na całej ziemi nie ma Boga poza Izraelem!".
563. Siekiera wypływa na powierzchnię wody. W rozdziale 6. Drugiej Księgi Królewskiej
znajdujemy opowieść o tym, jak pewien człowiek ścinał drzewa pożyczoną siekierą, która
wpadła do wody. Elizeusz odrąbał kawał drewna, wrzucił go do wody i spowodował, że
siekiera wypłynęła na wierzch.
564. Sen Nabuchodonozora (Dn 2,1-49). Król Babilonu, który zdobył Jerozolimę i zabrał w
niewolę jej mieszkańców, miał dziwny sen o posągu, a żaden z mędrców z jego otoczenia nie
potrafił tego snu zinterpretować. Tymczasem młody %7łyd o imieniu Daniel, wyznaczony do
służby na dworze Nabuchodonozora, prosił Boga, aby pozwolił mu zrozumieć królewski sen.
Bóg nie tylko wyjawił przed nim sen króla, lecz również dał poznać jego znaczenie -
dotyczące przyszłych losów państw.
565. Piec ognisty (Dn 3,1-97). Kiedy trzej przyjaciele Daniela: Szadrak, Meszak i Abed-
Nego odmówili oddania czci posągowi boga babilońskiego, król Babilonu wtrącił ich do
ognistego pieca. Był on tak przerazliwie gorący, że nawet żołnierze prowadzący młodzieńców
[ Pobierz całość w formacie PDF ]