Kuttner Henry Elak z Atlantydy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

wezwania i cienie wpłynęły do świątyni.
�Przemknęły do Elaka, przynosząc mu mrok i chłodną, u-spokajającą ciszę. Opadł i
zasnął, a magiczna moc kobiety morza wlewała się w cytadelę jego duszy.
�119
�8. Tron Smoka
�Pył gwiazd mieliśmy pod stopami, w górze rój
�gwiazd, co się tli Strzępy naszego gniewu
w dół wirując spadały
�gdyśmy walczyli, napierali i szli Planety rozsiewaliśmy wokół nas, w bok
rzucając
�za światem świat W tę noc gdy szliśmy na
Yalhallę, przed
�milionami lat
�Kipling
�Księżyc urósł i zmalał, aż w końcu Elak przebudził się na drugim brzegu, po
stronie wejścia do jaskini prowadzącego w świat na górze. Podziemne jezioro leżało
ciche u jego stóp, wciąż skąpane w delikatnym zielonym blasku. W dali widział
wyspę i rozróżniał biały zarys świątyni świątyni, w której spał przez miesiąc. Lecz
nie dostrzegał żadnych śladów życia, żadne cienie nie poruszały się w głębinie. W so-
bie jednak wyczuwał zródło siły, którego wcześniej nie było.
�Zamyślony ruszył krętym korytarzem i przeszedł skalnym mostkiem na równinę.
Była pusta. Słońce chyliło się ku zachodowi, a chłodny wiatr dmuchał od strony
morza.
�Elak wzruszył ramionami. Spojrzał ku północy, a jego dłoń musnęła rękojeść
miecza.
� Najpierw koń mruknął. A potem Sepher. Niosę ostrze dla
królewskiego gardła.
�Tak więc nim minęły dwie godziny, najemny, żołnierz leżał martwy, a krew
plamiła jego skórzaną tunikę, Elak zaś galopował ku północy na zdobytym
wierzchowcu. Popędzał go mocno, by szybko przebyć Kiriath, a po drodze zmienne
wiatry donosiły mu rozmaite pogłoski. Sephera nie ma już w stolicy, głosiła plotka.
Na czele potężnej armii szedł ku północy, do Bramy górskiego przejścia
wiodącego do Cyreny. Z najdalszych granic Kiriath ściągali na królewskie
�120
�wezwanie wojownicy, najemnicy i poszukiwacze przygód nadjeżdżali zewsząd, by
mu służyć. Płacił dobrze i obiecywał bogate łupy zdobycz z Cyreny.
�Zlad krwi znaczył drogę Elaka. Dwa konie zajezdził na śmierć, lecz w końcu
Brama była poza nim. Jak burza przejechał przez Las Sharn i przebył w bród Monrę.
Na horyzoncie pojawiły się zębate mury zamku, do którego zmierzał. Stąd rządził
Orander. Tu stał smoczy tron, serce Cyreny.
�Przez zwodzony most Elak wjechał na dziedziniec. Rzucił cugle stojącemu z
rozdziawionymi ustami słudze i pobiegł przez podwórzec. Znał na pamięć każdy
krok. W tym zamku przyszedł na świat.
�W końcu wpadł do sali tronowej, wysokiej i rozgrzanej popołudniowym słońcem.
Zebrali się tu mężowie, książęta i szlachta Cyreny, baronowie, diukowie i grupka
pomniejszych wodzów. Obok tronu Dalan, a przy nim Lycon z twarzą o
niezwyczajnie posępnym wyrazie, wyjątkowo trzezwy i pewnie stojący na nogach.
� Na Midera! ryknął Lycon. Elak? Elak!
�Nowo przybyły przecisnął się przez pomrukujący, niezdecydowany tłum.
Zatrzymał się przed tronem, chwycił Lycona za ramię i ścisnął boleśnie. Ten
wyszczerzył zęby.
�� Dzięki niech będą Isztar mruknął. Nareszcie znów mogę się upić.
�� Obserwowałem cię w krysztale rzekł Dalan. Lecz nie mogłem pomóc.
Magia Bladej Istoty sprzeciwiała się mojej. Myślę jednak, że pomagają ci teraz inne
czary magia morza.
�Odwrócił się do zebranych i wznosząc ramiona nakazał ciszę.
� Oto wasz król oznajmił
�Rozległy się krzyki, niektóre wyrażające aprobatę, inne pełne obiekcji i gniewnego
protestu.
� Tak, to Zeulas woła wysoki, chudy starzec. Zno-
wu powrócił. To jest brat Orandera!
�121
� Zamilcz, Hiro warknął inny. Ten strach na wró-
ble ma być królem Cyreny?
�Elak zaczerwienił się i postąpił o pół kroku naprzód. Powstrzymał go głos Dalana.
� Nie wierzysz. Gorliasie? zapytał. Dobrze. Czy
znasz godniejszego kandydata? Czy sam siądziesz na smo-
czym tronie?
�Gorlias spojrzał na druida z dziwnie przestraszoną miną i odwrócił się bez słowa.
Pozostali zaczęli kłócić się od nowa.
�Uciszył ich Hira. Jego szczupła twarz promieniowała tryumfem.
� Jest jeden pewny sprawdzian. Nich go podejmie.
Po czym, zwracając się do Elaka, wyjaśnił:
� Szlachta Cyreny żarła się od śmierci Orandera jak sta
do psów. Każdy pożądał władzy dla siebie. Baron Kond
krzyczał głośniej od innych. Dalan w imieniu Midera zaofia-
rował mu smoczy tron, jeśli potrafi go utrzymać.
�Zebrani zaczęli szeptać między sobą niespokojnymi, zalęknionymi głosami.
�� Kond wszedł na podium miesiąc temu i zasiadł na tronie mówił dalej Hira.
I zginął! Zabiły go ognie Midera.
�� Tak szepnął Gorlias. Niech ten Elak usiądzie na tronie.
�Chór okrzyków świadczył, że wszyscy się zgadzają. Lycon zdawał się
zaniepokojony.
� To prawda, Elaku powiedział. Widziałem. Czer-
wony płomień pojawił się znikąd i spalił Konda na popiół.
�Dalan milczał, a jego brzydka twarz nie wyrażała niczego. Elak nic nie mógł
wyczytać w jego oczach.
� Jeśli potrafisz zasiąść na tronie rzekł Gorlias pój-
dę za tobą. Jeśli nie będziesz martwy. Zgoda?
�Elak nie odpowiedział. Odwrócił się i powoli wszedł na podium. Zatrzymał się na
chwilę przed olbrzymim tronem Cyreny, zapatrzony w złotego smoka wijącego się na
opar-
�122
�ciu, złote smoki na poręczach. Od wieków władcy Cyreny rządzili z tego miejsca,
rządzili z honorem i po rycersku, zasiadając pod smokiem. I Elak przypomniał sobie,
jak w Posejdonii czuł się niegodny tego tronu.
�Czy ognie Midera zabiją go, gdy zajmie miejsce swego nieżyjącego brata?
�Elak modlił się w duchu.
� Jeśli nie jestem godzien prosił boga, nie z lekceważeniem, lecz jak wojownik
wojownika zabij mnie raczej, ale nie pozwól, by tron został zhańbiony. Do ciebie
należy sąd.
�I zajął miejsce na smoczym tronie.
�Cisza niby całun okryła wielką salę. Twarze szlachty wyrażały napięcie i
skupienie. Lycon oddychał szybko. Dłonie druida, skryte pod brunatną szatą,
wykonały szybki, ukradkowy gest, jego wargi poruszyły się bezgłośnie.
�Czerwone światło rozbłysło nad tronem. Krzyk podniósł się w sali, coraz
głośniejszy, bez słów, pełen przerażenia. Ognie Midera płonęły oślepiającym
blaskiem otulając Elaka. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

ebook * download * pdf * do ÂściÂągnięcia * pobieranie

Wątki