[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Alima westchnęła i wypowiedziała po arabsku parę słów, które
znaczyły mniej więcej tyle, co francuskie bon appetit, amerykańskie
enjoy lub nasze  Smacznego!". Nie chcąc robić jej przykrości, Keira
zmusiła się do zjedzenia zupy, a wtedy na stole pojawiło się danie
główne, coś, co nazywało się hoot bcharmeela, a co okazało się
filetem z ryby w ostrym sosie pomidorowym z czosnkiem i chilli. Do
ryby podano pachnący szafranem ryż oraz pieprzną sałatkę z ogórków
i pomidorów. Keira nałożyła sobie jedynie mały kawałek ryby z
odrobiną ryżu; i tak - jak na jej możliwości - było to o wiele za dużo.
Grzecznie wymówiła się od napoju pomarańczowego, pączków i orze-
chów laskowych w miodowo-pomarańczowym syropie. Wyglądały na
bardzo słodkie, miała na nie ogromny apetyt, wiedziała jednak, że
66
R S
jeśli skosztuje choćby jeden, to póz
niej nie zdoła się już powstrzymać.
Powiedziała to Alimie, która tym goręcej zaczęła ją namawiać.
- Nic nie szkodzi! - ucieszyła się serdecznie. - Zjedz wszystkie,
jeśli tylko masz ochotę. Mężczyz
ni kochają okrągłości, a ty jesteś
zbudowana jak chłopiec.
- Może jutro, dziękuję, trochę jestem zmęczona po podróży. -
Miała ogromną ochotę powiedzieć, że wcale nie szuka męża,
przynajmniej jeszcze nie teraz, ale ugryzła się w język.
Alima wyglądała na nieco zawiedzioną, lecz nie nakłaniając już
Keiry do jedzenia, przyniosła zieloną herbatę, którą tutaj - a nie kawą,
kończył się posiłek. Do szklanki w srebrnym ozdobnym koszyczku
popłynął z dzióbka misternie rzez
bionego dzbanka przejrzysty, wonny
napój. Alima wsypała do niego płatki róży, dodała miód i dopiero
wtedy podała szklankę gościowi. Kiedy Keira powoli i z
namaszczeniem upiła parę łyków, Arabka wyjęła flet, zagrała na nim
jakąś melodię, a potem zanuciła starą marokańską piosenkę, którą -
jak powiedziała - śpiewali niegdyś pasterze wypasający trzody u
podnóża Atlasu.
Keira czuła, że kleją się jej powieki. Muzyka wpłynęła na nią
kojąco; nie pamiętała już, kiedy odczuwała taki spokój. Przed
położeniem się do łóżka wyszła na chwilę na balkon, żeby sprawdzić,
czy okno jest dokładnie zamknięte. Noc była ciepła i upajająca. Na
niebie barwy dojrzałego winnego grona, jak cienki srebrny dysk, na
którego wspaniałej, równej tarczy wybito wyraz
ne ślady, wisiał
księżyc. Ten sam świecił teraz nad Londynem, ale tutaj, nie skazany
67
R S
na konkurencję milionów świateł, wydawał się jakby inny, wolny.
Powietrze było duszne od intensywnych zapachów - ciężkiej woni róż,
drzew pomarańczowych i cytryn, oliwek i cyprysów. Obecność
człowieka zwabiła też natychmiast roje owadów. Komary
przywabione ciepłem ludzkiej skóry raz po raz pikowały w dół,
wyłaniając się na moment z księżycowego światła. Opędzała się od
nich jak mogła, ale wiedziała, że jeśli zaraz nie skryje się w pokoju i
wszystkiego szczelnie nie pozamyka, rano będzie cała pokąsana. Z
ciemności dochodził wysoki, przenikliwy śpiew i muzyka, rytmiczne
przyklaskiwanie i dalekie wycie łańcuchowego psa pilnującego
bazaru. Londyn wydawał się światem z innej planety.
Następnego dnia Hasan i Jasmin zawiez
li ją do Tangeru. Gdy
znalez
li się w labiryncie krętych, wąziutkich uliczek kazby, nie
odstępowali jej ani o krok. Część uliczek przykrywały drewniane
dachy, dzięki czemu można w nich było znalez
ć choć odrobinę chłodu
i cienia. Jasmin miała zrobić zakupy do domu, poszli więc najpierw
do niezwykłego sklepu z przyprawami. Na półkach piętrzyły się tu
rzędy ogromnych, szklanych słoi wypełnionych ziarnem, suszonymi
liśćmi i wonnymi korzeniami. Niektórych z nich Keira nie znała
nawet z nazwy. Fascynujące okazały się też maleńkie, mroczne
sklepiki-warsztaty, w których bezpośrednio od rzemieślnika,
siedzącego zazwyczaj na klepisku i zajętego pracą, można było kupić
prawdziwe cacka ze srebra i złota. Keira wybrała kolczyki i bransolet-
68
R S
kę, a także - gdzie indziej już - postanowiła kupić sobie nowy
wschodni kaftan i sandały z delikatnej, wytłaczanej skóry.
Dokądkolwiek poszli, wyciągały się w ich stronę lepkie,
brązowe rączki żebrzących dzieci. Hasana jednak nie wzruszały ich
natarczywe uśmiechy ani błagalne spojrzenia. Krzyczał coś surowo po
arabsku i wymachiwał packą na muchy, z którą nie rozstawał się na
targu. W południowym słońcu, nad rozłożonymi na straganach
owocami i warzywami, brzęczały roje much i komarów, lęgnących się
w otwartych rynsztokach.
Keira siedziała właśnie na skórzanym stołeczku w wąskim,
ciemnawym warsztacie, przymierzając w obecności usłużnej,
zakrywającej twarz, żony obuwnika kolejną parę sandałów, gdy w
drzwiach sklepiku mignęła sylwetka wysokiego mężczyzny w białej
dżelabie. Głowę miał zasłoniętą, lecz wymykający się spod kaptura
czarny kosmyk włosów i profil opalonej, ogolonej twarzy wydał się
jej znajomy. Findlay?! Przeszedł tak szybko, że nie zdążyła nabrać
pewności i pomyślała, że to wyobraz
nia płata jej głupie figle. Mimo to
zerwała się ze stołka i wybiegła przed sklep, ale było już za póz
no.
Bzdura, zadecydowała niecierpliwie. Jakim cudem miałby się teraz
znajdować w Maroku? Jest przecież setki kilometrów stąd, w
Londynie. Wez
się w garść, dziewczyno. Do tego już doszło, że wszę-
dzie go widzisz, chyba naprawdę zwariowałaś. Zapłaciła za sandały i [ Pobierz całość w formacie PDF ]