[ Pobierz całość w formacie PDF ]

jomym wnętrzu. Dom Jeda był takim samym i równie do wniosku, \
e nie. Zresztą, uczciwie mówiąc, nie była
starym budynkiem, jak jej własny, a meble w typowy dla w stanie stwierdzić, \
e tryptofan jej nie pomógł. Ostat-
takich nadmorskich mieścin sposób przypominały coś, niej nocy spała nieco lepiej ni\
zwykle, mimo \
e co dwie
co się ofiarowuje Armii Zbawienia. Jednak\
e między do- godziny spoglądała na zegar na ścianie. Natomiast zioło-
mem Jeda, a mieszkaniem Amy była Jedna istotna ró\
ni- wa herbatka, którą wypróbowywała tydzień wcześniej,
ca: dom Jeda wydawał się być nie zamieszkany. Brak nie działała na nią ani odrobinę. Uznała więc, \
e da
obrazów na ścianach, \
adnych roślin czy zwierząt. tryptofanowi jeszcze Jedną szansę, nim ostatecznie zde-
Jedynymi elementami, na których mo\
na było zatrzy- cyduje o jego skuteczności.
mać oko, były dwie puste klatki dla ptaków na półce. Rozwiązywanie logistycznych problemów bohaterów
Jedna z nich była prześliczną, wiktoriańską w rysunku dziesiątego rozdziału Prywatnych demonów zajęło Amy
konstrukcją z frymuśnymi ozdóbkami i szerokimi, dru- całe popołudnie. Gdy pod wieczór wyłączała komputer,
46 47
Prywatne demony
Jayne Ann Krentz
- Powiedział - stęknął Jed, sapnął i ciągnął: - \
e
była zadowolona z siebie. Dręczący główną bohaterkę
wszystko się ślicznie goi, ale za szybko usiłuję wrócić do
dylemat miał i sens, i odpowiednią oprawę, a teraz jesz-
normalnego \
ycia. I \
e potrzebuję - urwał i przyjrzał się
cze doszedł całkiem dobry sposób na jego rozwinięcie.
uwa\
nie dziewczynie - pełnej uczucia opieki. Odpoczyn-
Morderczy koszmar, jaki stworzyła Amy dla potrzeb
ku. Dobrego Jedzenia. Kogoś, kto przez parę dni będzie
ksią\
ki, trzymał się kupy i wciągał.
mnie miał na oku. Czyli, mówiąc krótko, kogoś, kto mi
Amy doskonale zdawała sobie sprawę, \
e dobry psy-
będzie zrzędził. Czy ty przypadkiem nie rozmawiałaś z
choterapeuta bez najmniejszych wątpliwości natych-
Mullaneyem przed moją wizytą?
miast by pojął, \
e autorka usiłuje znalez
ć odpowiedz
na
- Nie. Dziś rano o Jedenastej postanowiłam przestać
dręczące jej umysł nierozwiązywalne w rzeczywistości
zrzędzić. Doszłam do wniosku, \
e brak mi w tej dziedzi-
problemy za pomocą fikcji ksią\
kowej. Z koszmarami
nie i doświadczenia, i wdzięku. Ale jestem zadowolona,
mo\
na sobie doskonale poradzić w takiej ksią\
ce, jak
\
e doktor cię obejrzał. Mam akurat bardzo dobry, bardzo
Prywatne demony, ale prawdziwe \
ycie to coś zupełnie
drogi środek przeciwbólowy. - Poszła do kuchni i przy-
innego.
niosła butelkę Chardonnay. - Masz ochotę?
Wyszorowała krewetki, skończyła czyścić mał\
e i
- Z
wietny pomysł. Zastosuję to dzisiaj zamiast pigu-
właśnie otwierała butelkę Chardonnay, kiedy u drzwi
łek. - Odchylił się głębiej w fotelu i z wyraz
ną wdzięcz-
rozległo się znajome pukanie. Poczuła lekki przypływ
nością przyjął od Amy kieliszek wina. Potem odezwał się
adrenaliny i szybko wytarła ręce w czerwony kuchenny
niezbyt pewnym głosem: - To jak, będę mógł zająć dzisiaj
ręcznik. Nie bardzo wiedziała, czego się spodziewać po
tę kanapę?
gościu.
Amy ze zdziwieniem uniosła brwi.
Otworzyła drzwi, dostrzegła, z jakim znu\
eniem Jed
- Mówisz powa\
nie? Chcesz tu spędzić jeszcze Jedną
opiera się cię\
ko na swej kuli, i natychmiast pojęła, \
e
noc?
tego wieczoru nie grozi jej z jego strony \
adne natręc-
Jed wpatrywał się w wino w swoim kieliszku.
two. Odczuła niewielką ulgę, choć du\
o trudu kosztowało
- Mullaney nieco się niepokoi tą gorączką. Uwa\
a, \
e
ją Jednoczesne odsunięcie nieprzyjemnego poczucia za-
powinienem mieć kogoś w zasięgu głosu, gdyby wróciła
wodu.
tej nocy.
- Wyglądasz jak siedem nieszczęść - powiedziała
miękko, gdy Jed ostro\
nie przekroczył próg. - A co mam zrobić, jak krzykniesz? - spytała z uśmie-
- To określenie dość dokładnie odpowiada mojemu chem Amy.
samopoczuciu. Z ogromną przykrością muszę przyznać, - Napchać mnie tymi prochami, które mi dał. - Jed
\
e skorzystałem Jednak z twojej rady i poszedłem do dotknął bocznej kieszeni spodni. - Tylko tego mi właśnie
doktora Mullaneya. Tylko się nie natrząsaj! Nie zniosę trzeba. Więcej prochów. Jest mi okropnie wstyd, \
e ci się
tego. narzucam. Jeśli wolisz, \
ebym się tu nie szwendał w no-
- Nie natrząsam się. Po prostu mi ul\
yło. Co powie- cy, to mi to po prostu powiedz. Dam sobie jakoś radę
dział? - Zamknęła drzwi i z niepokojem obserwowała, jak sam.
Jed z wyraz
nym wysiłkiem i bólem zbli\
a się do fotela i - Ju\
ci mówiłam, \
e mo\
esz zostać jeszcze Jedną noc
opada na jego głębokie, kiepsko sprę\
ynujące siedzenie. - odparła miękko. - I mo\
esz spać w łó\
ku.
- Na kanapie.
48
49
 ...............
Jayne Ann Krentz
- Nie zmieścisz się na kanapie. I nie kłóć się ze mną,
Jed. Nie zapominaj, \
e to mój dom.
- I \
e jesteś z natury apodyktyczna.
- Tak. Uwa\
asz, \
e zniesiesz przez jeszcze Jedną noc
moją namolność?
Rozdział
Wyszczerzył zęby w uśmiechu.
- Przyniosłem zatyczki do uszu.
trzeci
Kilka godzin póz
niej \
ałował, \
e o zatyczkach do uszu
mówił tylko \
artem. Wrzask, który go obudził w
środku
nocy, najtwardszemu macho postawiłby włosy je\
em na
głowie.
Jed instynktownie poderwał się z łó\
ka, co zaowoco-
wało płomieniem bólu w \
ebrach. Zacisnął zęby i pod-
reptał do salonu, przygotowany na ka\
dy widok, od wła-
mywacza-gwałciciela po \
ywe wcielenie któregoś z wy-
myślonych przez Amy dla potrzeb horroru potworów. Wiedziała, \
e tonie; lecz wiedziała te\
, \
e
Ale zastał tylko klęczącą na kanapie, skuloną Amy, nie mo\
e tonąć, bo wcią\
oddycha. Na ka\
de
z rękami w obronnym geście splecionymi wokół piersi, \
yczenie powietrze napływało do jej płuc.
wpatrzoną niewidzącym wzrokiem w ledwie widoczny, Ja-kiego\
jeszcze dowodu trzeba? Pragnęła
dogasający \
ar kominka. W salonie wcią\
jeszcze po- wrócić, wyczołgać się, wywinąć, cofnąć się do
brzmiewały echa jej przera\
ającego wrzasku. świe\
ego powietrza, ale to było niemo\
liwe.
Przedtem trzeba było zrobić coś bardzo wa\
-
nego. Więc nieprzerwanie płynęła naprzód,
w głąb ciemności, tuląc w rękach swój niewy-
godny, nieporęczny cię\
ar.
Ciemne ściany podwodnego grobu zacieś-
niały się wokół niej, gro\
ąc uwięzieniem na
zawsze. Woda zdawała się zagęszczać, męt-
niała i coraz bardziej tłumiła kruche światło
latarki. Przed oczami przemknęły jej resztki
jakiegoś wiekowego osypiska miału i gliny,
kiedy przepływała obok przera\
ająco czarne-
go wylotu tunelu. Nietrudno otrzeć się o takie
osypisko, poruszyć je podczas przepływania
przez podwodne przesmyki. Wówczas glina
się obruszy, opadnie i zasypie przejście, a ona
51
Jayne Ann Krentz Prywatne demony
nigdy ju\
stamtąd sie nie wydostanie. Pozostanie na zawsze - Muszę przyznać, \
e masz płuca, dziewczyno! - Gdy
w ciemnej, podwodnej pułapce wraz z ciałem i zamkniętą wszedł w nikły poblask dogasającego kominka, ta odro
skrzynką. bina światła wydobyła na moment z mroku jego oczy, [ Pobierz całość w formacie PDF ]