[ Pobierz całość w formacie PDF ]

kultura organizacyjna, czyli wspólnie wyznawane przez członków organizacji normy i wartości o pewnej
trwałości. Przywołujemy z literatury istotę funkcji: integracyjnej, koordynacyjnej, motywacyjnej,
identyfikacyjnej (z
ródło:...).
7. Opisujemy przejawy kultury organizacyjnej, porządkując je w grupy norm dotyczących: a) obiektów, b)
języka, c) zachowań, d) uczuć, e) ogólnego procesu pracy. W każdej z tych grup dokonujemy enumeracji
przykładów lub wg innego układu i nazw grup przytacznego w literaturze.
8. Jako przygotowanie do badań empirycznych (usprawiedliwienie programu i metody tych badań) posłuży
nam wskazanie, gdzie mogą tkwić z
ródła norm i wartości wyznawanych przez członków takiej organizacji,
jakimi są przedsiębiorstwa, od czego one zależą i kto ma na nie wpływ.
9. Rozwijamy dalej ów wątek myślowy, pozwoli nam to odpowiedzieć na pytanie, na czym może polegać
dopasowanie się organizacji do norm kulturowych otoczenia (preferowanie pewnych celów, pewnych zadań,
pewnych środków działania, dokonywanie wyboru kryteriów oceny pracowników, działań, wyników, strategii
pomocniczych i racjonalizacyjnych).
10. Tę wielką część pracy wprowadzającą do badań kończymy wskazaniem, na czym może polegać
upowszechnienie przez kierowników przedsiębiorstw pewnych pożądanych norm kulturowych.
W badaniach empirycznych wykorzystujemy wiedzę zawartą w punktach od szóstego do dziesiątego, przy
prezentowaniu wyników natomiast ukażemy związek pomiędzy świadomością kierownictwa badanych
przedsiębiorstw w zakresie istnienia czegoś takiego, jak:  kultura organizacji i potencjalne jej funkcje w
przedsiębiorstwie" a zakresem przejawów kultury organizacyjnej.
Wprawdzie, jak powiedzieliśmy, problemy muszą być podjęte w pracy zgodnie z podziałem treści, nie oznacza
to jednak, iż dokładnie w tej kolejności musi je opracować student na etapie tworzenia pierwszej wersji pracy.
Rada, by skoncentrować się na jednej części i nie przystępować do innej, zanim nie dokończy się pisać już
zaczętej, nie może mieć wartości wskazania uniwersalnego, a nawet raczej doprowadziłaby do skomplikowania
toku przygotowywania pracy, nie przynosząc znaczących korzyści organizacyjnych i merytorycznych. Jeśli
mianowicie wystąpiły trudności w opracowywaniu pytania  b", które miało być podjęte po pytaniu  a",
natomiast bez trudu lub bez psychicznej niechęci możemy opracować pytanie  c", to, aby nie robić przerw w
pracy i dla uniknięcia stresów, należy raczej podjąć problem  c", niż powiększać napór upływającego
bezproduktywnie czasu i wpadać w nerwowość, która może w ogóle sparaliżować naszą aktywność.
Pracę nad  wszystkim na raz" należałoby zalecać wtedy, gdy akurat mamy dostęp do materiałów do rozdziału
innego niż aktualnie opracowywany lub gdy jesteśmy przygotowani do redakcyjnego opracowania rozdziału
dalszego w kolejności niż kolejny. Takiemu zaleceniu może stać jednak na przeszkodzie wzgląd merytoryczny -
gdy np. bez rozdziału poprzedzającego nie może być rozumiany rozdział następny lub nie mogą być
udowodnione dalsze tezy, chyba że za cenę powtórzeń. Typom osobowym, które nie potrafią jednocześnie
czytać i słuchać radia, nie należy jednak radzić, aby równocześnie poświęcały uwagę i pracę licznym częściom
przygotowywanego tematu, w dodatku  niekolejnym".
3.6. DOKUMENTOWANIE FAKTU WYKORZYSTANIA CUDZEGO DOROBKU
INTELEKTUALNEGO
Wykorzystywanie cudzego dorobku intelektualnego oraz własnych z
ródeł informacji o zdarzeniach, zjawiskach,
rzeczywistości itd. musi być w pracy udokumentowane, i to odpowiednio do sposobu wykorzystania.
Gdy cudze, oryginalne myśli przejmujemy bez podania z
ródła, to  jak była o tym już mowa 
niedozwolony plagiat. W nauce popełnienie plagiatu dyskwalifikuje autora jako badacza, a więc nie tylko
zaprzepaszcza szanse na uzyskanie stopnia naukowego.
Powołujemy się na cudzy dorobek, gdy wskazujemy na podobieństwa cudzych tez, założeń, poglądów, gdy
je przejmujemy w pracy (wówczas wyrażamy to własnymi słowami) oraz gdy chcemy polemizować,
wskazać na nowość własnego ujęcia tematu i myśli (wówczas wskazane jest zacytowanie cudzych
wypowiedzi).
Zarówno cytowanie, jak też powoływanie się na cudze myśli własnymi słowami musi być udokumentowane.
Dokonujemy tego w przypisie, który w pracach magisterskich występuje z reguły na tej samej stronicy, na której
cytujemy (w pracach naukowych o bardzo licznych powołaniach na obcy dorobek naukowy, np. przy analizie
dotychczasowych poglądów na dany temat, odsyłacze do z
ródła mogą. być ujęte łącznie na końcu jakiejś części [ Pobierz całość w formacie PDF ]